Zaman, paslı bir bıçakla gelir,
her gece fısıldar adını,
"Unut," der, "Bırak gitsin o eski hüzünü, eski tadını."
Ama ruhum bir kare,
Her taşı seninle aşkının menzilin ile örülmüş.
Her gidişine, her yok oluşuna karşı duran bir akşamüstü
yüreğim bir cephene,
Bir savaş yeri,
unutuşun o soğuk, o dilsiz ordusuyla,
Her sabah yeniden başlıyor, kaybedeceğini bilse bile.
Mürekkep silinir kâğıttan,
ses kaybolur boşlukta,
Ama senin izlerin, kalbimin en derin, en loş noktasında.

Ben o hatırayı saklımda tutarım
o son bakışın yarım kalmış resmini,
Çünkü unutmak, ruhumun en büyük ihaneti, en büyük yanılgısı,
Her hücrem direniyor,
Bir anının feneri yanıp sönmesin diye,
Bu ateş sönmesin, o son fısıltı rüzgâra karışmasın diye.
Zaman, aramızda bir cam duvar ördü, har ve soğuk,
Ne dokunuş geçer buradan,
ne de bir ses, ne bir soluk.
Ama ben o camın buğusuna
her gece adını yazdım,
Geri gelmeyecek olsan da, o hayalinle yaşadım.
Unutuş, beni o tarafa çekmeye çalışsa da her defasında,
Ben bilirim,
kalbim senin o eski günlerdeki hatırasında.

Kimse görmez bu savaşı,
bu içimdeki büyük fırtınayı,
Gülümsemem, en keskin maskem, örter tüm bu karmaşayı.
Ama her nefesimde bir anı,
her adımımda bir iz var,
Unutuşa karşı direnen bu gölge, benim en büyük sırrım,
Ne bir vedaya izin veririm,
Ne de bu hafızayı terk ederim,
Sen, benim zamana karşı kazandığım tek zaferim.
Zincirleri kırdım ki,
Zaman beni bükemesin asla,
Ben seni unutmamayı,
kendime tek yasa kıldım!
Bu direniş bitmez;
Bırak unutmayı
Ben seninle nefes aldığımı
her kalp atışımda hatırlarım.

Cemre Yaman

Her nefeste yeniden başlayan bir yemin: Unutuşun soğuk ordusuna karşı, kalbin en loş noktasında yanan bir anı feneridir bu.

17/112025 📚✍