Bir meltem dokunuşu gibi geldin,
Hava, o tatlı, keskin Eylül kokusu.
Ve biz, yazın yorgun kalabalığından sonra,
İlk kez bu sararmış yaprakların gölgesinde
Gerçekten kendimiz olduk.
Seninle her şey daha yumuşak, daha hazin.
Sanki doğa bile, veda etmeden önce,
Bir son güzellik sergilemek istiyor.
Parmak uçların, üşüyen avuçlarımda bir sığınak.
Bak, o tek bir kırmızı yaprak süzülüyor,
Aşkımız gibi, ne aceleci ne de durmuş.
Sadece o anın mükemmel akışında.
Yere düşüyor, ama kaybolmuyor;
Toprağa karışıp, gelecek baharı fısıldıyor.
Benim için sen, huzurlu bir yanışsın.
Ne yazın yakıcı güneşi, ne kışın donduran sessizliği.
Sadece camın buğusuna çizilen bir kalp,
Birbirine dolanan iki bukle saçın kokusu.
Dışarısı gri ve ıslak olabilir,
Ama biz içeride, ılık bir sessizliği paylaşıyoruz.
Bu sonbahar, bize öğretilen en güzel şey:
Her bitiş, aslında gizli bir başlangıçtır.
Ve aşk, mevsimlerin döngüsünden bile daha eski ve güçlü.

Hüseyin TURHAL