Sağır ve kör sokakların hüzünlü köşelerinde unutmayı bekliyorum..
Gece inmiş bir enkaz gibi bedenime,
çığlıklarımın sedası çarpıyor umudu solmuş yüreğime..
İçim dışım paramparça
sürgünde kanayan gözlerim.
Hasrete giden trenin son yolcusu gibiyim.
Elimde yıpranmış mektuplar, solgun kederli biraz da kırgın.
Ruhumda sessiz bir istasyonun yorgunluğu ve sen.
Gitmek istiyorum...
Ama kâdem basmıyor ayaklarım!



Paslı kilitli bir bavulda tozlanmış
Senli ve sensiz anılarım..
Bir elvedanın feryadında ihtiyarlamış kalbim,
alası yeşil bir hatıranın sinesinde..
Şimdi seni hatırlatacak hiç bir şey kalmasın
ben denen beşerde...
Solsun, kurusun
turab olsun her izin seninle yaşanmış bir ömrün külleriyle..
Çek benden mübalacı çaylak bakışlarını;
Kalayım soğuk ve ıssız gecelerinde.
Nasılda ürkek
biçare çırpınışlarım
Bir zamanlar sığındığı avuçlara dokunamadı...
Sonrası
yarını
geleceği olmadı..

Yürek yaram,
kırgın yanım,
sitemim, sükutum son baharım...
Silindim artık gönlünün haritasından
hiç iz bırakmadan...
Şimdi yedi kat arşa savurdum seni
yerime utansın esen rüzgarlar..
Hala kulağımda eşsiz sesinin yanık tınısı,
acıklı bir türkü gibi..


Aşk bitti ,yol bitti, sen bittin
Biz bittik!
Veda kadar ağır
bir mezar kadar derindi..
Sen at son toprağı üzerime
çünkü ben
bedelini bildiğim halde
hâlâ
Seni ruhumun en ilkel haliyle seviyorum...


Ayşe KURNAZ