Ilık bir güz akşamı, bulutlar koşar adım telaşlı.
Tazecik yağdı yağmur, toprağında misk-i amber kokusu...
Meçhule daldı gözler,
Tekerrür etti zaman.
Hicr eyledi o ellere doğru
Ve sardunyanın beyazı dokundu...

Yerle bir şimdi, ilk busenin verildiği koca çınarın gövdesi.
O da üzgün, o da hüzünlü, yara almış en sevdiği dalından
kırılmış inceden inceye...
Ne vakittir uğramamış mesut gezen sevgililer.
Oysa ki edilmişti aşk uğruna onca yemin,
Onca söz; senede bir gününe...

Sonsuzluğun sensizliğindeyim şimdi,
Tıpkı bir yıldız gibi nöbetteyim hasret denilen kapılarda...
Sende kaldı arsızlaşan kalbimin yonga yarısı...
Baharı bekledim durdum akasyalar misali,
Unutmadı, unutamadı bu gönül seni...

Nicedir taşırım koynumda al mendilin ayrılık oyasını
Ve acıtır bazen solumda duran gönül hicranını...
Yine de özlerim hançerlenmiş elinin değdiği acılarımı...
İsterdim ki göğsünde kalsın başım bin yıl geçse de,
Ama yazmadı kalem seni yine kaderime...
Şimdi ne arzdayım ne de arşta,
Sende kaldım bak bir başıma...
Biliyorum, gelmeyecek
hicranı katran karası o vuslat...

Kaldır utangaç bakışlarını,
bak karşında sana muhtaç ayvazın dil-hun yasına...
Hezimette koca yürek, dağladı içine yanık yanık türküleri...
Bekledi yine de cemali benzersiz yâr dediğini...
Nasıl güzeldi çiçekli fistanının içinde,
Benzerdi günebakanların ortasındaki mahına...

Geçti zaman, bitti ömür bir umutsuz sevdanın hikâyesinde.
Düşmedi gönlümüze gök kubbeden üç elma,
Yine de küsmedik, küsemedik sevda kokan avuçlara...
Kırıldım kemanın acıyı çalan yaylarında.
Varamadım ellerinin sıcaklığına, kavuşamadım...
Düştüm ve
Kalkamadım, tutunamayınca sana.

Kaybetti senli cengi,
Kınından çıkınca ayrılık kılıcı...
Ne esir oldu ne ölü,
Kaldı Araf denen iki taşın arasında...
Ezildi her hücrem,
öğütüldüm sevda değirmenlerinde peyderpey.
...
Savruldu her parçam,
Kış bahçelerinin alaylı güllerine...

Yeniden doğduk seninle,
Uç vermiş hüzünlü başakların tepelerinde.
Ve zuhur ettin hülyama, çektim derinden bir ah...
Kıldım seni kendime,
Ettim Yaradan’ıma secdegâh...

Ayşe Kurnaz