Ne insan olabildik,
ne hayvan kalabildik…
Adımız Araf oldu,
iki uçurum arasında bir çizgi gibi
titreyen varlığımız.
Bir yanımız toprağa kök salmak ister,
diğer yanımız göğe kaçmak…
Kendi içimizde iki yabancı,
iki yarım,
iki yalnızız.
Bir öfkeyiz biz,
kendine bile doğruyu söyleyemeyen.
Bir sessizliğiz,
bağırsa bile duyulmayan.
Kim bilir, belki de doğduğumuzdan beri
hiçbir yere ait olamadık.
Ne tanrılara yakıştık,
ne hayvanlara…
İnsana benzeyen gölgeler gibi
yürüdük dünyada;
bir adımımız akıl,
ötekisi içgüdü.
Ve şimdi soruyoruz kendimize:
Biz neydik?
Neye döndük?
Kim çizdi bu sınırı içimize,
kim unuttu ruhumuzu yarım bırakmayı?
Arafın çocuklarıyız biz,
bir var, bir yok…
Kendi karanlığında yol arayan,
kendi aydınlığından korkan.
Belki de cevabı bulacağız bir gün,
tam insan olamadığımız,
hayvan kalamadığımız için değil;
aramaktan vazgeçmediğimiz için.