7
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
231
Okunma
Kırık Zamanlar
Bir kelime dudaklarımdan düşüyor,
Yarım kalıyor sesim.
Çünkü bazen,
Sözcükler de insanın ruhundan tükenir.
Bir anı gözlerimin önünden geçiyor,
Rengi solmuş bir fotoğraf gibi.
Orada hâlâ gülümsemen var,
Ama benim o anda bir sesim yok.
Geceler uzadıkça,
Zamanın ipleri avuçlarımda çözülüyor.
Her dakika bir yaraya dönüşüyor,
Her saat bir kayba işaret ediyor.
Yine de sabahı umuyorum,
Çünkü her karanlığın kendine özgü bir düzeni var.
Senin adın bile,
Artık sessizliği hatırlatıyor bana.
Ve anlıyorum —
Bazı ayrılıklar, veda etmeden gerçekleşmez.
İnsan biraz daha sessiz kalmayı öğrenir sadece...
5.0
100% (8)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz