Sinesinde doğuyor demler
Sütunların altında ağır misk
Uykuda bir gölge gibi servi
Cevherinden sızıyor umudun ince telleri
Tarih,
Bir renk gibi eğiliyor içinden.
​



Yıpranmış avluların gün gülünde,
tül arkası bir gam
gül kurusu perdeler aralar.
Avuçlarında titrek bir kuş,
gümüş damlalar gibi parlar.
Rüzgarın ipek kurdelası savururken çayırları,
alevli özlemler kıyı çerçevelerde yanar.
​



Ezelî bir aynadan nazar eder gibisin,
ellerin yâkut sunaklara mihrap misali konar.
Kâlbîn gök renginde
lacivertin en derûnunda ,
parmak uçlarında zer tozu,
çevirdiğin her sahîfe bir sırr,
avuçlarına düşer mânâ kokusu.
Her nokta bir niyâz olur,
asma-i semâda cevâhir gibi şavkır.
​



Ey sen
billûr sadânla akseten,
bir sırma iplik gibi dökülür sesin soğuk seddlere.
Üstündeki hil’at, kıvrımlarıyla ketmeder her sözü;
susmakla konuşur ipekten dokusu.
​



Sanki
bir ulu kariyenin nakışlı avlusundayız,
çam reçinesiyle sırlanmış zeminlerin üstünde yalınayak,
gölgemiz sarkıyor esrar duvarından.
​



Öd ağacı tüter,
fanus ışığında titrek bir târîh döner
ve göğe yükselir her nefes
Seyr olur, bir nida,
bir hatırlayış



....