“Sevgi diyorum”

Sevgi diyorum,
Herkes aşk sanıyor.
Herkes o yangının peşinde,
Oysa ben küllerde yeşeren çiçekleri anlatıyorum.

Aşk, bir anın parlamasıdır ,,,
kıvılcım gibi, göz kamaştırır, yakar, geçer.
Ama sevgi…
O, sabahın en sessiz yerinde açan yasemin gibi,
kimseye göstermeden kokusunu bırakır havaya.

Aşk koşar,
nefes nefese, dizleri yara içinde.
Sevgi yürür,
toprağa basarak, gölgesini bile incitmeden.
Aşk, bir şarkının nakaratında kalır,
Sevgi, o şarkının sözsüz kısmında yaşar.

Birini sevmek,
adını her yerde duymak değildir.
Bazen, o adın geçmediği cümlelerde bile
onu hissetmektir;
bir bardak suyun soğukluğunda,
rüzgârın saçına dokunuşunda,
gökyüzünün bir anlık açılışında.

Aşk ateştir,,,
ellerin kavuştuğu anda bile kül bırakır.
Sevgi sudur ,,
dokundukça berraklaşır,
içtikçe derinleşir.

Bir gün, bir pazar sabahı,
camdan sızan ışığın çizgileri arasında
kendini bir an dururken bulursun.
Kalbinin içinde bir sessizlik vardır;
korkmazsın ondan.
O sessizlik sevginin dilidir,
aşkın sustuğu yerde başlayan.

Çünkü sevgi,
birine sahip olmayı değil,
birinin iyi olmasını dilemektir.
Uzakta bile olsa,
bir yerlerde gülümsediğini bilmek yetmektir.

Aşk, “beni sev” der.
Sevgi, “sen iyi ol” der.
Aşk, elleri sıkı sıkıya tutar.
Sevgi, bıraktığı elleri dua eder gibi anımsar.

Ve sonra anlarsın,
sevgide kavuşma yoktur,
ama yarım kalmışlık da değildir.
Sevgi, bitmeyen bir cümlenin sonunda
gözlerini kapatıp derin bir nefes almaktır.
Bir daha görmesen de,
bir kez sevdin ya,
o artık sende yaşamaya devam eder.

Belki kimse bilmez,
ama sen bilirsin ,,,
kalbinde sakladığın o dingin ışıltı,
aşkın yandığı yerden doğan sevgidir.

Sevgi diyorum,
Herkes aşk sanıyor.
Herkes koşuyor, yanıyor, unutuyor.
Ben yürüyerek gidiyorum,
ellerim ceplerimde, içimde bir bahar sessizliği.

Çünkü ben artık biliyorum:
Aşk, göz göze geldiğin o ilk anda başlar,
ama sevgi, gözlerini kapattığında bile sürer.

Ve ben diyorum ki;
sevgi, sessizliğin en güzel sesidir.
Herkes aşk arıyor,
ben ise sadece
kalacak bir sessizlik arıyorum.

Hüseyin Erdinç