Sana en çok rastlamam gereken
Yatağımın her yanında tenhalığın var
Soluma kıvrılışımda
Tutuşuyor ellerim yokluğuna


Hiçbir şeye benzemeyen
Hiçbir şey gibi kokun
Neden ve nasıl işliyor ciğerime


İçin içimden geçiyor oysa
Bir sen kokusu bırakmadan
İçim içini susmuş bir çığlık gibi


Sessizliğin dolu odalarda
Duvarlarım seni yutkunuyor
Pencerem seni ağlıyor
Yağmurun yüreği susu yağarken
Dışarıya seni sızdırıyor her damlası
Ben sana susadıkça
Gözyaşlarımla göçük bir kent oluyorum


Fesleğen’in gizemli sokağından
Yasemin’in beyaz uykusundan
Ihlamur’un şifasına eğildim hep
Kokunu dilendim
Kokularını içe çekip
Yüzünü yasa çevirdi hepsi


İsmine yazılan hiçlikte
Yalnızca eksikliğin malumum oldu sevgili


İki boş kümeyiz şimdi
Toplasan sıfır bile etmeyen


Ne senin sonsuzluğun
Benim yokluğumu bölebiliyor
Ne de ayrılığın karesi
Bizi asal sayı gibi tam edebiliyor


Kemirgen yoklukta
Cebirsel bir sevda hesabı peşindeyim
Delirircesine
Yokluğunda ki beni toplayamadıkça
Yokluğunu sayıyorum


Düğümlediğim tüm senleri
Sana bağlayamadığım yerde
Kopuğum


Yokluğum üşütmüyor mu seni
İçinde uğultu gezen
Sesinin buz kesen ayazı
Titretmiyor mu ses tellerini


Biliyor musun
Yanımda olmayışında
Ben en çok kendime yitiğim


Avuç içimde saklamaktan buruşan
Düşlerimin kederli kıvrımlarında
Acizliğindeyim


Bana varlığının acısını de



_beyhude