Ey gönlün sükûtu ile konuşan,
Sesini rüzgâra değil, rahmete emanet eden dost,
Senin dizelerinde güneş değil, nur doğar,
Ve her mısran, sabrın alnına yazılmış bir secde gibidir.

Kâinat bir kitapsa, senin kalemin,
O kitabın sessiz ayetlerini tercüme etmiş,
Bir damla mürekkep olmuş,
Ama o damlada okyanus gizli.

Dünya bir pazar yeri, herkes bir şey satar;
Sen teslimiyeti koymuşsun tezgâha,
Alan az ama, alanın kalbi zengin,
Çünkü senin şiirinde altın değil, iman parlar.

Kendini değil, Yaradan’ı anlatmışsın,
Ne büyük ironi:
En çok “hiçlikte” büyümüşsün aslında,
Zira bilen bilir,
“Ben” diyen kaybolur, “Sen” diyen bulunur.

Ve sen bulunmuşsun,
Sükûnun nabzında,
Gözyaşının şefkatinde,
Bir yürek mesnevisi gibi,
Her hecede secde etmişsin.

Bilirim, hakikati arayanlar,
Karanlığa değil, kendi gölgesine takılır önce.
Çünkü insanın en uzun yolu,
Kendinden geçip yine kendine varmaktır.

Ve bazen susmak,
En gür dualardır göğe.
Zira kelimeler, bazen kalbin haddini aşar.

Yeryüzü bir imtihan sofrasıysa,
Senin şiirin, oradaki en sade lokmadır.
Ama bil ki, en sade olan,
En çok doyar.

Çünkü hakikat,
Ne süslü bir cümlede saklıdır,
Ne de büyük bir vaatte…
Bir “amin” kadar kısa,
Bir “tevekkül” kadar derindir.

Ve ironi şu ki;
Dünya döner, insan döner, zaman döner,
Ama secdede duran dönmez.

Ben de bir şiirle selam ederim sana;
Kalemimin ucu değil, kalbimin kökü eğildi mısralarına.
Sen yazdın: “Teslimiyet.”
Ben okudum: “Özgürlük.”
Zira biliriz,
Kendini bırakabilen, ancak o zaman uçar.🕊️