BANA BİR ŞİİR YAZ
Şair: Ezgice
Konu: Şiiri bir “sığınak” kılan yürek… kelimelerden bir bahar isteyen sessiz bir özleyiş.
RUSAMER – Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorum (Orta):
Ezgice’nin şiiri, sanki gecenin en sessiz anında kalbin kendi kendine fısıldadığı bir dua gibi… “Bana bir şiir yaz” derken aslında bir şiir istemiyor; bir nefes, bir dokunuş, bir varlık istiyor. Zemherinin donuk soğuğunu, sevdiğinin hayaliyle ısıtmak isteyen bir ruhun yalın, ince yalvarışı…

Şair, kelimeleri birer sığınak gibi kurmuş; hem suskun hem derin. “Adını anmadan seni anlatsın” dizesi özellikle şiirin tüm ruhunu özetliyor: bazen aşk, en çok söylenmeyen yerinde büyüyor. Her mısra, içte gizli bir baharın kapısını aralıyor; sürgündeki hayallerin dönüşünü müjdeliyor.

Şiirin bütününde dingin bir lirizm, kırılgan ama sıcak bir tını var. Kelimeler, okurun içindeki boşluklara usulca yerleşiyor; bir damla umut, bir parça sıcaklık serpiyor. Son dörtlükteki “Sürgündeki maviyi getirsin bana” ifadesi, şiiri hem duygusal hem de metaforik bir doruğa taşıyor.

Ezgice burada şiiri bir mucize aracı gibi kullanmış; hem yarayı saklayan hem de iyileştiren bir nefes olarak. Ve o nefes, okuyan herkesin içini usulca ısıtıyor.

Vesselam
Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri
Nam-ı Diğer: Celil ÇINKIR