Bir On Kasım sabahı.
Saatler dokuzu beş geçe donar.
Gözler, duygu yüklü, mavi bir ufuk arar.
Sirenler çalar, uzun, derin,
Bir ulusun kalbinde sonsuzluk denen sessizlik.

Bir güneş battı,
Ama ardında bıraktığı ışık,
Asırları aydınlatır.
Yanık buğday saçları, çelik gözleri...
Bir kahraman gitti,
Yerine cumhuriyet denen destan kaldı.
Toprak artık onu saklar,
Fakat fikirleri rüzgârda,
Her bir ilke, bir tohum gibi atıldı,
Yeşerdi, büyüdü bu kutsal vatanda.

O, sadece bir lider değildi,
Özgürlüğün ta kendisiydi.
Yüzün, bir harita gibi asılı kaldı göklerimizde.
Her 10 Kasım, bir yokluk değil,
Bir anlama ve yenilenme günüdür.
Bize bıraktığın emanet,
En sağlam kalesi bu milletin:
Türkiye Cumhuriyeti.

Rahat uyu Mustafa Kemal,
Biz, o mavi gözlerin izindeyiz.
Aklımızda bilim, kalbimizde vatan sevgisi,
Senin çizdiğin o aydınlık yolda,
Durmadan, yılmadan yürüyeceğiz.

Hüseyin TURHAL