Öyle zamanlar vardı ki hesapsız,
Muhabbet dolu; sanki bir masaldı,
Kıyamet koptu içimde apansız,
Gönlüm vuslatta, aklım dünde kaldı.

Şerefül Mekan, insan ile kaim,
Dost nefesiyle olurdu sır daim,
Şimdiyse suskun, hepsi oldu mazim,
Gözüm arkada, sözüm dilde kaldı.

Hoyrat ellerde insanlar yabancı,
Oyun kurulmuş, kumarbazlar yancı,
Hâller hep sahte, bakışlar alaycı,
Fer’im buz kesmiş, nevrim dona kaldı.

Yel gibi eser, zaman geçer hızla,
Öç alıp durur rızasız bir hınçla!
Göz pınarımdan akar damla damla,
Hatıralarım, hazan kışta kaldı.

Çehre kayboldu, kalabalık içre,
Yalnızlık pimi çekilmek üzere,
Patlarsa diye ürpere ürpere,
Ürkek yürüyen yolum yarım kaldı.

Kalbim hep dolu, meclisler ise boş,
Sohbet perişan, ahvalimiz nahoş,
Vicdanlar sus pus, hepsi birden sarhoş,
Bir nefes sıhhat, o da Hakk’ta kaldı!

Geçti İlhan’ım yıllar ilerlemiş,
Kopmuş yürekten bir eski serzeniş,
Umudum yorgun ama var bekleyiş,
Sözüm bitmedi, kalem nihan kaldı.