Ne garip bir çağdayız akıl benlik tanrısı,
Kalpte ne teslimiyet ne de secde sancısı,
Sözde bilen çok şimdi, hâl dilinde kuraklık,
İnsan dini Allah’a öğretiyor ne yazık…

Tevazu tahtı boştur, kibir çıkmış yerine,
Kul Hakk’a akıl verip düşmüş nefsin peşine,
Ayetle oynar olmuş, hoyratça eğip büker,
Hakkı değil hevesi mihver edip hükmeder.

İçten pazarlık nazar, gözler perdeyle dolmuş,
Zanla hüküm vererek bâtılı boyar olmuş,
Ruhun derin yarası akılla sarılmaz ki,
Vahiy terk edilerek, kalplere varılmaz ki…

Tek Rab vardır, birdir O, bölünmez hiçbir zaman,
Gökler ve yerler O’nun, yok ortağı ey insan!
Secde yalnız O’nadır, yön O’dur her duada,
Ne ararsan O’ndadır, kapı açar murada.

Peygamber huzurunda kem olan sesini kıs!
Haddini bilmiyorsun, bu ne heva bu ne hırs!
Ses yükseltmekten maksat,karşı durup dikilme!
Vahyin muhatabıysan, ilmi kendinden bilme!

İlmin sahibi Allah;bir ismidir el Alîm,
Cahilliğin sonu yok,olur sonra mezalim,
Bilinçsizlik karanlık,yolunu kaybettirir,
Vahyi doğru anlamak,manayı hissettirir.

İlhan’ım ben demekten,mizacım haya eder,
Sözlerim incitmesin, Kur’an’dır cana rehber,
Doğru sözedir davet;Rahman’adır münacat,
Yaşıyorken cennettir, dünyalıktan feragat.