Ey şeb-i sırrım,
kandilin rengi içime eğildi
adım, dudaklarımda paslı bir kilit
zamanın omzuna sürtünen bir sızı
fısılda: sakla beni — henüz düşmeyeyim

kuyunun dudaklarına eğildim
attığım taş değil, ismimin aksı düştü
ses çevrildi üstüme soğuk bir yüz gibi
söyle: hangi esinti devralır adımı

Ey şeb-i sırrım,
kuruldu içimde mahkeme
şahitlerim harfler, kimi eksik, kimi yaralı
öğrendim: susuş sesin ağır hâlidir
sandım ki yazı yazgıyı yener
vazgeçtim: hüküm içeride alınır

zamanla pazarlığa oturdum
saatin gölgesi boynumda ince bir ilmik
uzaktan bir nal sesi gelip geçmeyen an
kabulüm: durmak da keser insanı

Ey şeb-i sırrım,
rükûda nefesim açıldı
mühür kâğıtta değil, dâhilimde çözüldü
kandilin buğusu çekildi, iz kaldı
bağışla: adımı içime tevdi edeyim

taşımaktan vazgeçtim artık ismimi
seher eşiğinde bıraktım yükünü
göğüm omuzlarıma yerleşti nihayet
sakla: bir damla sükût yeter bana

mühür içimde gevşedi.