🌙 Annem Vardı

Annem vardı…
Okula gitmemişti,
Ama hayata öyle güzel hesaplar yapardı ki,
Ben “benim” derken,
O “benim diyeni cebimden çıkarırım” derdi gülerek.
Bir bilgeydi o — kalem tutmadan yazı yazan,
Kitap okumadan insanı okuyan,
Diploması olmadan hayatı öğreten bir bilgeydi.

Annem vardı…
Sabahları erkenden kalkar,
Güneşin doğuşuna çay kokusunu karıştırırdı.
Bir bardak çay, bir dilim ekmek,
Yanında koca bir huzur olurdu.
Ben okula giderken,
“Üşütme” derdi,
Oysa üşüdüğüm hep sensiz kalacağım günlermiş anne.

Annem vardı…
Kırık tabakları atmaz,
“Biraz daha dayanır” derdi.
Kırık kalplere de öyle davranırdı,
Atmaz, onarır, sarar,
Bir dua gibi üzerlerine üflerdi.

Akşam olunca mahalle sessizleşirdi,
Biz sokakta top oynarken,
O kapıya yaslanır, elleri önlüğünün cebinde beklerdi.
Bir bakışıyla “Yeter artık, hava karardı” derdi.
O bakışta ne kızgınlık vardı ne korku…
Sadece sevgiyle karışık bir sahipleniş.

Annem vardı…
Yorgun olsa da belli etmezdi.
Bir elinde leğen, öbüründe umut taşırdı.
Yorgunluğu bile zarifti,
Sanki dünyanın yükünü değil,
Bize iyi bir gelecek taşırdı omuzlarında.

Annem vardı…
Bir gün susmayı öğrendim ondan.
Her suskunluğunda bir dua gizliydi,
Her nefesinde bir teslimiyet.
Kaderle kavga etmeden yaşamanın,
Kırılmadan dimdik kalmanın ne olduğunu,
Onun duruşundan öğrendim ben.

Şimdi yok…
Odada bir sandalye boş,
Bir yastığın kokusu hâlâ ondan kalma.
Bazen rüzgâr perdeyi hafifçe oynatıyor,
Bir anlığına sanıyorum ki kapı açılacak,
“Yine az yedin mi oğlum?” diye soracak.

Annem yok artık,
Ama gülüşü duvarlarda asılı,
Sesi rüyalarda yankı,
Ellerinin sıcaklığı hâlâ avuçlarımda.
Her “anne” dediğimde bir sızı geçiyor içimden,
Ama o sızı bile güzel — çünkü ondan kalan tek hatıra.

Annem vardı…
Yoksulluk bilmezdi, çünkü gönlü zengindi.
Küçücük şeylerle mutlu olurdu;
Bir çocuğun kahkahası, bir komşunun “günaydın”ı,
Bir elma dilimiyle dünyayı paylaşırdı.
O kadar güzel severdi ki,
Allah bile kıskanmış olmalı sevgisini.

Annem vardı…
Hayatın hesabını kitapsız yapardı,
Ama her hesabın sonucunda “şükür” yazardı.
Bir gün giderken bile sessizdi,
Arkasında ne gürültü, ne ağıt bıraktı —
Sadece bir boşluk…
Adını her andığımda yankılanan,
Bir ömürlük sessizlik…

Annem vardı…
Ve şimdi yok…
Ama inan anne,
Sen hâlâ buradasın.
Bir çayın buharında,
Bir sabahın sessizliğinde,
Bir duanın sonunda…
Sen hep varsın.

#MehmetYETEK
#GeceyeBirşiirbırakalım