Ömür dediğin ne ki!
Bir söz, bir veda... Alya’mı
Alışamadığın elvada mı?

Aşk’tın, canım da hayattın.
İnandırdın, alıştırdın.
Yokluğunla en acı şiiri yazdırdın.

Kimse duymadı yüreğime vuran dalgaları,
Oradan oraya savuran fırtınaları.
Taşlara, ovalara anlattım kalbimdeki yangını.
Yıldızlara, suya, toprağa söylettim ağıtını.

Sinemden bir fırtına koptu gökyüzüne.
Söz tutmadı yüreğim, dağıldı her yöne.
Bin parça oldum, yetmedi savruldum.
Kaçtım sandım, kendi içimden kovuldum.
Derin bir maviliğe boyandı stare’m.
Geceye sığmadı sessiz feryadım.
Her nefeste biraz daha yaralandım.
İçimde soldu baharım.

Nasıl bir figan içimden kopan,
Kayalara çarpan, taşları parçalayan.
Gölgem bile ürktü içimdeki çığlıktan.

Gözyaşım süzüldü,
Kadere çağladı, aktı gitti sevda nehrine.
Dokundu yine yüreğimin en derin yerine.
Hasretin ok gibi saplandı yürek teline.
Dağlar aldı feryadımı,
Taştan taşa vurdu.
Sustu yine sözler bende.
Umut aradım, deli divane her yerde.
Rüzgâr okudu şiirlerimi, sen vardın her dizede.

Seher yeli söyler sevdamı,
Tenimde soğuk titremeler.
Kalbim bir harabe, içinde sadece seni gizler.
Bir bahar düşlerim, solmamış olsun güller.
Bir seni düşlerim, hasretinle geçti gitti günler.
Geçti gitti günler...