Kalbimde bir düğüm var, ateş gibi ağır,
Bu zaman bana acı, bu dünya bana dardır.
Kimse bilmez hâlimi, sanki görünmezim,
Sana varmak isterken, her yol bana zindandır.

Hangi dil anlatır ki bu yanan gönlümü,
Sensiz tüm kelimeler acıya benziyor.
Dualarım göğe çıkmaz sanıyorum bazen,
Sabır içimde büyür, isyana doğru süzülüyor.

İçimdeki yangını rüzgâr bile serinletmez,
Küllerim savrulur sanki her nefeste.
Hani sıkışan kuluna Hızır yetişirdi,
Ben de ağlıyorum Yûsuf diye her gece.

Yakûb gibi bekliyorum;
Onun gözleri karardıysa,
Benim gönlüm karardı sensiz.
Onun feryadını duymadı âlem;
Benim sessizliğimi kim duysun ki?

Kuşlara dil veren Allah,
Aşka yüreğimi verdi; ben sana kıymadım,
Sen de bu hasreti yarıda koyma ne olur.
Yakûb sabretti, senin için ağladı,
Ben de sabırla yandım,
Yüreğimi ben de Sana verdim.

Dediler ki: “Allah’tan fazla kimseyi sevme,”
Ben de öğrendim sevginin sahibini.
Sen benim dünyamdın bir vakit,
Şimdi vuslatın Rabb’imdedir bilirim;
Ama yine de içimde bir sızı

Sen kuyudan geçtin, zindandan geçtin,
Ben de gönlümde karanlıklardan geçtim.
Senin yolun rüyalarla açıldı,
Benim yolum gözyaşlarımla.

Yakûb bekledi, ben de bekledim;
O oğlunu, ben senden gelen nuru.
Zaman acıttı, ama aşkımı eksiltmedi;
Çünkü aşk bendeki değil, Rabb’imden gelendi.

Ey Yûsuf’un hatrına dönen dünya,
Ben de bu ateşte yandım ki
Belki rahmet doğar bu yanıştan.
Dışım gam, içim yara,
Her nefesim bir sabır sınavı.

Sen kuyudan çıktın, ben içimdeki kuyuya indim.
Dünya dar, hasret mezar gibi.
Ama bilirim ki bir sabah var;
Hak kapısı açar o sabah.
Gül açar dikenin ardında.

Rabbim’e sitemim yok,
Beni Sana değil,
Seni O’na götüren bir sevdaya bağladı.
Ben istemekten utanmam,
Çünkü seni istemek,
Sahibini istemektir aslında.

Gücüm yok artık;
Gözlerim kararmadan rahmet eyle.
Yakûb sabrı bana da düşse,
Hayırlı eyle bu bekleyişi.

Secdedeyim, boynum eğik,
Ey Rabbim,
Ya al bu gözleri dünyadan,
Ya da vuslatı yaz kalbime;
Çünkü bu aşk artık kuldan değil,
Senden.