Susma!
Hani aşk insanı vururdu.
Hani yıllar aşka çare olurdu.
Söyle… yıllar mı daha hızlı bir kurşun,
yoksa sensiz her gün biraz daha yok oluşum mu?

Ben sustukça içimde çoğalıyor yankın.
Küllerinden doğamıyor hiçbir yangın.
Adını her nefeste yeniden kaybediyorum.
Her kayboluşta biraz daha sana benziyorum.

Geceler yorgan değil.
Zehir gibi üstümde.
Sesin… sessizliğin en sert duvarında gizli.
Ne yana dönsem sen çıkıyorsun karşımda.
Kaçsam da kalmak gibi.
Gitsem de senli.

Yalnızlığımda büyüyor ayazın.
Ellerimden düşüyor bütün duaların.
Bir kapı gibi çarpıyor yüzüme hatıraların.
Bir yara gibi açılıyor her sabahın.

Ve işte buradayım.
Titreyen ellerimle tuttuğum hiçliğin ortasında.
Adını haykıracak gücüm yok.
Çığlıklarım boğuluyor boğazımda.
Suskunluğum kadar ağır bir yükle.

Sensizliğin gölgesiyle sarıldım kendime.
Her adımda kırılan hayallerim.
Her nefeste eksilen umutlarım.
Kapatamadığım gözlerimde yüzün donduruyor beni.
Yavaş yavaş.
Her zerremi tüketerek.

Artık ne ses çıkarabilir?
Ne dönebilirim geriye?
Yorgunum.
Paramparçayım.
Çaresizim.

Ve şimdi…
Artık gücüm yok seslenmeye,
dizlerimde düşen son dua,
gözlerimde kuruyan son bakış.
Sana değil, kendime yeniliyorum
ve içimden, yavaşça,
hiçbir yere varamadan
terk ediyorum seni…