Bir an gördüm kendimi,
yoldan geçen bir yabancı gibi…
tanıdık ama uzak.
Yüzümde zamanın izi,
gözümde eskisi kadar ışık yok.
Ne tuhaf, kendimi bile özlemişim.

Bir vakit gitmişim benden,
dönüşümün adresi kayıp.
Seninle başlayan eksiklik,
bensizliğe kadar uzanmış.

Sonrasını sorma, ben de bilmiyorum.
Senden sonra ne yaşadıysam,
ya sensizliğe benzedi, ya da hiçliğe.
Yalnızlığa öyle alıştım ki,
suskunluğum bile konuşmaz artık benimle.
İki elim sol göğsümde,
ama sen yoksun içinde.

Ankara gibiyim;
soğuk, gri, ama içinde hâlâ biraz sevda var.
Bir yanım ayaz, bir yanım inat.
Sen bir günde bittiğini sandın,
ben aynı günü her sabah yeniden yaşıyorum.
Senin bir kelimeyle yıktığın yeri,
ben yıllardır toparlayamıyorum.
Anlatamadıklarım içimde küllenmiş,
anlattıklarımda senin izi var hâlâ.
Ben sende kaldım,
sen nereye gittin, kim bilir…

Biraz sevilmeyi istedim sadece,
azıcık…
Ama senin azın bile çok geldi bana.
Kendimle baş edemedim,
kendi labirentimde dolaşıyorum hâlâ.
Sen “anahtar”sın bu oyunda,
ben çıkışı arayan…

Nereye gitsem,
bir parça sen cebimde.
Gitmene razıyım da,
neden hâlâ kilitli kaldın içimde?
Ben senden önce de yalnızdım,
ama o yalnızlık bile daha insaflıydı.

Beni yerle bir ederken,
neden yarım bıraktın?
Bak, şimdi acının bile alışkanlığı var içimde.

Ben seni hep olduğun gibi sevdim.
Eksik yanlarınla bile bütün oldun bende.
Ama sen, tamam sandığın her şeyi yıktın içimde.
Ne affım kaldı, ne gücüm…
Kalbim hâlâ acıyor,
aklım hâlâ dolaşıyor seninle.

Ne varsa bende bıraktın,
hatıralar, kırık sözler, yarım gülüşler…
Artık yoruldum, artık vazgeçiyorum.
Sessizce, kırgın ama dimdik…
Seni bırakıyorum.

Sen sustun, ben sustum…
O koskoca sensizliğinin içine,
sadece beni koydum.
Hiçtin, hiçleştirdin.