0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
32
Okunma
Orman.
Her ağaç bir sütun,
Görkemli bir katedralin
Yeşil ve nemli duvarları.
Işık, zorlukla süzülür içeri,
Yer yer bir mucize gibi
Yere düşen altın lekeler.
Burada zaman, başka bir hızda akar.
Yüzlerce yıllık bir sabır,
Yosunların sessizliğinde uyur.
Toprak, büyük bir sırrı saklar.
Çürüyen, yeniden doğuran,
Dönüşen her şeyi.
Korkuyla karışık bir huzur.
Bilinmeyenin çağrısıdır bu derinlik.
Yürüdükçe,
Kendi sesinin bile
Gereksiz bir gürültüye dönüştüğünü anlarsın.
Orman,
Dünyanın nefes aldığı ciğer,
Ve kaybolmanın
Aslında kendini bulmanın
İlk adımı olduğunu fısıldayan
Kadim bir bilgidir.
Hüseyin TURHAL
