Bir ses var içimde, kimseye benzemez.
Ne tam susar, ne de tam konuşur,
Arasında kalmış bir çığlık gibi,
Boğazıma düğümlenir her sabahın serinliğinde.

Bir gurbettir bu — ne haritada var, ne kaderin kitabında,
Adını unuttum, ama yolunu ezberledim.
Bir yüz var orada, uzak, buğulu,
Her baktığımda biraz daha silinen,
Her unuttuğumda biraz daha can yakan.

Kırgınım.
Ama kime, bilmiyorum.
Belki zamana, belki kendime,
Belki beni ben olmaktan çıkaran o sessiz yıllara.

Bir sevinç kalmıştı eskiden — adı umut’tu galiba,
Şimdi o da bir fotoğrafın solmuş kenarında yaşıyor.
Kimse bilmez,
Bir gülüşün arkasında kaç fırtına saklıdır,
Bir “iyiyim”in içinde kaç mezar kazılır sessizce…

Geceleri uzun, dili yorgun bir kalbim var.
Anlatmaya kalksam, kelimeler diz çöküyor önümde.
Susmaya kalksam, içim bağıra bağıra kanıyor.
İnsan bazen neyle sustuğunu bile unutuyor,
Yeter ki unutulsun sanıyor.

Bir şehir geçiyor içimden —
Ne durağı belli, ne varacağı.
Cam kenarında ben,
Giden ben,
Kalan ben…
Her istasyonda biraz daha eksiliyorum.

Bir el uzansa şimdi — dokunmaya değil, anlamaya,
Bir bakış konsa gözlerime — konuşmadan, suçlamadan,
Belki o zaman dönerim kendime.
Ama kim anlar,
İnsanın kendi kalbinde nasıl üşüdüğünü?

Bir yarım kalmışlık var üzerimde,
Ne tamamlanıyor, ne de bitiyor.
Sanki her nefes bir vedaya denk,
Sanki her an bir “keşke”nin yankısı…

Ey uzak olan!
Beni unutma, ama hatırla da deme,
Çünkü her hatırlayış bir yangın getirir içime.
Bir parça külüm senin elinde kaldı,
Bir parça ateşin hâlâ bende.

Yalnızlık dediğin öyle bir şey ki —
Ne gider, ne kalır;
Ne anlatılır, ne susulur.
İnsanı insan olmaktan utanacak kadar çıplak bırakır.

Ve ben hâlâ buradayım,
Bir eski duanın unutulmuş kelimesi gibi,
Bir mektubun yazılmamış cümlesi gibi,
Bir sevdanın bitmeyen sonu gibi…

Beni anla deme.
Sadece dinle —
Çünkü bazı acılar anlatıldıkça eksilmez,
Aksine, adını buldukça derinleşir.

Bir gün gelir de rüzgâr seni bana getirirse,
Bil ki o gün gökyüzü de ağlayacaktır.
Çünkü ben seni —
Affetmeyi bilmeden sevmiştim.

Kadir TURGUT