Üstat,
Ben de sokak lambalarının sararmış ışığına yasladım yüreğimi,
Senin heceler geçerken içimden,
Bir bardak çayın buharına karıştı kelamın.
Kim bilir, belki de şairlik dediğin
Kalbin titreyen akorduna kulak kesilmek
Ve sustukça bağıran geceleri şiire yatırmaktır.

Sen “şehir” dedin ya…
Ben de o şehrin arka sokaklarında unuttum çocukluğumu,
Paslanmış bir salıncağın gıcırtısında
Birkaç hece kaydı elimden.
Düşlerin sedası vardı diyorsun,
Bilirim, bazen insan
Rüyasına bile gurbet düşürür.

Mazlumun ahı mı?
Onun gölgesi çoğu zaman şiirin mihmandarıdır.
Biz, kelimelerin yurdunda seferi gezerken
Her mısra bir yetim,
Her kafiye bir boynu bükük dua olur aslında.

Hazan dedin üstat…
Hazan zaten şairlerin resmi kıyafetidir.
Bizim baharımız eksik,
Gülümüz sessiz,
Fakat içimizde bir sarı sıcak umut
Nedense hiçbir kışa yenilmez.

Bilirim,
Karanlık büyüdükçe heceler çoğalır,
İlham kapıyı çaldığında
Çaydanlığın bile sesi şiire karışır.
Bazen kül tablası bile düşüncelidir
Gece yarısı odalarda.

Senin aşk dediğin rakım almış başını gidiyor,
Benim aşkımsa denize taş atan çocuk misali;
Tutunamadıkça batıyor, battıkça oyun sanıyor kendini.
Yine de şairlik,
Kendine yetemeyen hislerin
Kâğıda tutunma çabası değil midir?

Ve üstat,
Bir kıyımsa yaşam
Biz hep en soğuk yerinden gireriz denize.
Her dalga ayrı tokatlar,
Ama ne hikmetse
Boğulacağımızı bile bile severiz tuzlu suyunu.

Senin her satırında
Bir göç, bir sürgün, bir de sükûtun sesi var.
Ben okudukça gördüm ki;
Bazı insanlar şiir yazmaz,
Şiir onları yazar.

Kalemin daim olsun…
Kuru bir yaprağın bile gölgesini şiire çeviren
Nadide bir yüreğin var belli ki.
Ve merak etme üstat,
Ömür izin verirse
Yüzlerce şiir değil,
Gönlün kadar derin bir ömür bırakır geriye.

Selam ile…
Saygı ile…
Ve şiirin sessiz kardeşliği ile…