Bir zamanlar konuşurdum,
her kelimem senin adınla başlardı.
Bir sevdanın içinde büyüyen çocuk gibiydim,
inanmayı bilirdim sadece.

Sonra bir gün,
sözlerim duvara çarpmaya başladı.
Sesim yankı oldu, anlamını yitirdi.
Kalbim konuştu, sen duymadın.
O günden sonra sustum.

Sustum,
çünkü söyleyeceklerim boğazımda kanadı.
Her cümle biraz daha eksiltti beni.
“Seviyorum” dedim — duymadın.
“Gitme” dedim — kaldın ama yoksun.
Bir kalbin en sessiz hâlini öğrendim o gün.

Artık kelimeler değil,
gözlerim konuşuyordu.
Ama sen oraya da bakmadın.
Benim sessizliğim,
senin umursamazlığından büyüdü.

Geceleri duvarlarla konuştum.
Yastığımın sessizliğine anlattım seni.
Yıldızlar dinledi bazen,
ama onlar bile uzak kaldı.
Bir tek ay anladı beni,
her gece biraz eksilip yine de var olmaktan utanmayan o ay…

Sustum,
çünkü anlatmak artık incitiyordu.
Sözcüklerim bile utanıyordu ağzımdan çıkmaya.
Bir insan, kalbini anlatamayınca
kalbinden utanmayı da öğreniyor sonunda.

Bir mektup yazdım sana,
hiç göndermedim.
Her kelimesi kanla yazılmış gibiydi.
Kâğıt ıslandı, mürekkep dağıldı,
ama hiçbir kelime “bitti” demedi.

Bazen susmak,
en yüksek çığlıktır aslında.
Benim sessizliğimde,
binlerce kelimenin mezarı var.
Her biri bir “keşke”,
her biri bir “artık gerek yok.”

Bir gün aynaya baktım,
gözlerimde yılların yükü vardı.
“Ne oldu sana?” dedim kendi kendime.
O an anladım:
Seninle değil,
senin yokluğunun içinde yaşlanmışım.

Kalbim,
artık kendi sesinden bile korkar oldu.
Bir şey hissetsem, hemen sustum.
Çünkü öğrendim —
her duygunun sonunda kırılmak var.
Ve ben artık kırılmak istemiyordum.

Sustum…
çünkü konuşmak seni geri getirmeyecek.
Sustum…
çünkü kalmak, anlatmaktan daha acısız.
Sustum…
çünkü artık kimse duymuyor içimdeki sesi.

Ama bil istedim —
ben bu sessizliği seçmedim.
O beni seçti.
Ben sadece kabullendim.

Şimdi geceler uzun,
yollar sessiz,
ve ben hâlâ buradayım.
Bir suskunluğun içinde nefes alıyorum.
Bazen rüzgâr, senin sesini getiriyor uzaktan,
ama ben dönüp bakmıyorum artık.

Çünkü anladım:
bazı insanlar susar,
çünkü kelimeler kalbini kurtaramaz.

Ben de sustum.
Ama inan —
her sessizliğimde hâlâ sen varsın.

Sustum,
çünkü seni sevmenin tek yolu bu kaldı artık.