Bir sabah uyandım,
güneş doğmuştu ama içim karanlıktı.
Bir şeyler eksilmişti sanki benden,
belki umut,
belki sen…

Artık hiçbir kelimeye ilham değmiyor,
hiçbir şarkı bana ait gelmiyor.
Kırık bir aynanın karşısında
yüzümdeki çizgilerle hesaplaşıyorum.

Bir zamanlar “biz” dediğimiz yerde,
şimdi sadece sessizlik var.
Bir rüzgâr geçiyor kalbimden,
adı seninle aynı acı.
Yıllar boyu aradım o sıcaklığı,
ama ellerim hep boş döndü,
gönlüm hep eksik kaldı.

Bana “ölürüm sensiz” derken
yaşadın başkalarının nefesinde.
Ben geceleri sana uykusuzluk yazarken,
sen gündüzleri başkalarına gülüşler hediye ettin.

Dünyayı verdim sana,
bir tek kalbimi istemedin.
Gönlümdeki sevdayı oyuncak ettin,
ve ben sustum,
çünkü kelimeler de kırılır bazen,
tıpkı insanlar gibi.

Şimdi bir dal gibiyim,
kırılmış, yere düşmüş,
rüzgârın insafına kalmış.
Ne kalkacak gücüm var,
ne tutunacak dalım.

Belki nazar değdi,
belki kader bize küstü,
ama en çok ben küstüm.
Hayata, zamana, sevdaya…
ve en çok da
sayende sana.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 25.10.2025