Yalnızlığın Sessizliği


Gecenin koynunda bir ben varım,
Sözler sustu, ben hâlâ ararım,
Bir dost sesi, bir nefes ararım,
Rüzgâr ağlar, ben susar kalırım.


Gölgem bile benden kaçar olmuş,
Sokaklar sessiz, zaman durmuş,
Kalbimle ben, aynı yolda yorgunmuş,
Yalnızlıkla dost, kederle kalmışım.


Bir yıldız düşer, dilek tutamam,
Kendimden kaçsam, nereye varamam,
Bir umut yaksam, sabah bulamam,
Yalnızlık içimde ateş, yanarım.


Kalem elimde, sözüm eksilmiş,
Sevgi defterim çoktan silinmiş,
Her hatıra bir yaraya dönmüş,
Yalnızlık bana yâr kalmış.


Adımlar yankı, sesim bana döner,
Her köşe hüzün, her bakış söner,
Kalbimde diken, yüreğim iner,
Yalnızlığım derin, kimse bilmez.


Bir gül solar, kimse fark etmez,
Bir göz ağlar, kimse hissetmez,
Bir can yanar, dünya dönmez,
Yalnızlık büyür, ben küçülürüm.


Umutsuz sabahlar, sessiz geceler,
Bir rüya kadar uzak sevinçler,
Her dostluk sahte, her söz keder,
Yalnızlığın adı ben olmuşum.


Bir resimde eski gülüşlerim,
Toz tutmuş artık o düşlerim,
Kırık aynada kaybolmuş yüzlerim,
Yalnızlıkla yaren kalmışım.


Belki bir gün biter bu sessizlik,
Belki doğar içimde bir dirilik,
Ama şimdilik tek gerçeğim gizlilik,
Yalnızım, ama alışkanlıkla barışık.