Kıyametin Nefesi

Gökyüzü yandı, karardı her gece,
Titredi yer, koptu her ince ince,
İnsan bağırdı, yankılandı gölge,
Korku sardı kalpleri, dehşet gece.

Denizler taştı, kırıldı bütün köprü,
Rüzgar uludu, yıktı eski sözü,
Gözler şaştı, gördü sonu özle,
Kıyamet geldi, sustu her türlü söz.

Dağlar çöktü, taş oldu her insan,
Toprak delindi, yuttu her bir insan,
Alev sardı, yandı her bir kasırga,
Yürek dondu, kaldı saf ve cansız.

Gök çökünce yıldızlar söndü bir bir,
Ay parçalandı, karardı her bir gir,
Korku yükseldi, titredi her bir dir,
Kıyamet anı, kaldı sonsuz bir sır.

Rüzgarın sesi, fısıldadı ölüm,
Kıyamet yankısı, çınladı her köşem,
İnsan ürperdi, titredi her çözüm,
Korkunun gölgesi sardı bütün göğüm.

Gözler gördü, ateş sardı her yer,
Küller savruldu, kalmadı tek bir iz her,
İnsan bağırdı, duyulmadı sesi der,
Kıyamet geldi, sustu her nefes her.

Denizler kaynadı, balıklar yandı,
Ağaçlar devrildi, yapraklar tandı,
Gökyüzü çatladı, yıldırımlar sandı,
Korku sardı, insanın yüreği kandı.

Yer sarsıldı, tepeler devrildi,
Toprak çatladı, sırlar açıldı,
İnsan kaçtı, gözler yansıdı,
Kıyamet anı, ruhlar dondu, sustu.

Ateşin dili yaktı her canı,
Duman yükseldi, kapladı her yanı,
Gözler kapandı, titredi her kanı,
Korkunun gölgesi sardı her alanı.

Son sessizlik geldi, dünya sustu,
Kıyamet tamamlandı, herkes dondu,
Yalnızlık kaldı, zaman boşluğunda,
İnsan ürperdi, gördü kıyametin yüzünü.