5
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
185
Okunma
“Hazan’ın Kalbi”
Bir kalp var toprağın koynunda,
yapraklardan örülmüş,
rengi yanık, kokusu dua
Her rüzgâr estiğinde Allah’ı anar sanki,
her savruluşunda “Emanetim sensin” der, titreyerek.
Ben de öyleyim işte;
bir yanım dünya, bir yanım kabir toprağı.
Bir tarafım hâlâ sevdalarla yanıyor,
Diğer yanım çoktan susmuş takdire.
Sonbahar iner yüreğime sessizce,
her düşen yaprakla ömrümden eksiliyor.
Yine de ne güzel yanıyor bu kalp,
ne güzel dökülüyor sabırla...
Meğer insanın aslı da sonbaharmış;
biraz günah, biraz tövbe, biraz bekleyiş... Her dökülüşte biraz daha arınıyormuş insan.
Çünkü bilmeden sanıyoruz ki bitiyoruz;
oysa ki her kırılış,
Rabbine biraz daha yaklaşıyormuş kalp.
Aslında
dökülmüyorum
Secdeye düşüyorum sadece...
S.k.
5.0
100% (10)
Cevap Yaz