Sevgi neydi?
Bir bakışın içinde ürkek bir kıpırtıydı,
Yağmura karışan bir damla gözyaşı,
Sokağın orta yerinde, sessizce el uzatıp
“Gitme…” diyemediğin bir vedaydı aslında.

Sevgi, anlatmaya cesaret edemediğin masallar gibiydi;
Kimsenin duymadığı, içinde saklı bir sır…
Bir ressamın tuvalinde gezinen fırça izleri,
Bazen gökkuşağında kaybolmak,
Bazen de o renklerden sessizce dönmekti.

Sevgi; dizlerini inciten bir çöküş,
Sonra yeni bir güneşle başını kaldırışındı.
Ve bilirdin içten içe;
O artık bu şehirde nefes almıyor,
Ama sen yine de ona yer açıyordun kalbinde.

Sevgi; bir yüreğin taşıdığı iki kişilik gizdi,
Açmamış filizin dalında solan umut,
“Belki yarın söylerim…” diye
Ötelenen bir cesaretin sessiz kaybıydı.

Geç kaldım…
Ve o gitti.
Bir veda suskunluğunda kaldı sözlerim,
Gecelerime asılı bir yarım cümle gibi.

Ama öğrendim;
Sevda, sustukça büyümezmiş insanda.
Korku, bir kalbi korumazmış,
Sessizlik en derin ayrılıkmış aslında.

Şimdi bilirim; sevgi, geride susmak değil,
Yüreğe dokunan sözü zamanında söylemektir.
Belki o zaman bahar gelirdi yine,
Dalda çiçek, gökte uçurtma olurdu…
Ve bir çocuğun gülüşü gibi
Hafifçe dokunurdu hayata sevda.

@NURAL BEKTAŞLI