​
​Bir eşiğe asılı kaldım yıllardır,
Ne tam içerideyim, ne dışarıda.
Kapım açık, buyurun!
Lakin hangi el uzandıysa içeriye,
O eli kırmaktan başka ne bildim?

​Kaç kişi geldi de olmaz!
Her biri, kalbimdeki boşluğun adını sordu.
Her biri, o karanlığı aydınlatmaya kalktı.
Ah, ne saf, ne zavallı çabalar!
Bu yangın, sizin kibritlerinizle sönmez.

​Gitmesin diye değil,
Kalsın diye değil bu suskunluğum.
Sadece biliyorum, anladım:
Bu yük, bu leke, bu ağır miras,
Tek kişilik bir tabutun ta kendisi.

Yanımda yürüyecek kim varsa,
Onu da dibe çekeceğim.
​Kaç kişi geldi de olmaz!
Geldiler, gördüler, korktular.
Gözlerimdeki o deli isyanı,
Ruhumdaki o onulmaz yarayı.

Ve hepsi kaçıp gitti, iyi ki gittiler!
Çünkü bu yıkım benim, bu cehennem benim.
Buraya, size ait hiçbir şey giremez!
Bu yalnızlık, en sağlam zırhımdır benim