bu duygular benden değil

benim değil bu kalp

emanet değil heryer bana

benden sorulmaz herşey

varoluşum sana emanet değil artık;



aşka emanet,

artıklarını topla sen

aşk bana emanet

emniyet kemeriyim kalbimin

güvenliğini sağladım;

artık hız bana ait,

sana sorulmaz gidilecek yerler,

fazla gidersem eğer

fren ayağımın altında;

durmak artık bana ait,



varoluşçu aşkım

var olmaya devam etsin

varlığını devam ettirsin ruhumda

aşka bizde yaşamıyor mu zaten?

kuşlar bizde ötmüyor mu?

yıldızlar bizde parıldıyor,

yine bizde sönükleşiyor,

her yer bize ait, herşey bizden sorulur, diyor

varoluşçu aşk,

çiçekler bizde açıyor,

bizde yaşlanıyor ağaçlar,

gözlerimiz bizde ağlıyor,

bizde titriyor ellerimiz,

ruhumuz.. bizde doğuyor ve sonra ölüyor,

yaşam bizde var oluyor

ve hatta,

tanrı bile.. bizde.. inanılışını buluyor,

değil mi?

biz ona inandıkça, o buna muhtaç olmasa da

sevinmez mi mesela bir baba,

eğer çocuğu ona güvenli, ona inanıyorsa,

şapkasını çıkarıyorsa,

sonra iyilik,

sonra kötülük,

sonra da varoluş,

bizim bilincimiz, bizim gerçekliğimiz,

hayat yolumuzu çizmeye çalışırken

ne de çok benziyoruz bizbirimize değil mi,

bunları artık

düşünme, boşver düşünme,

sen hala

hayatı kaynat arada,

pişsin böylece bir kap daha çorba,

iç sonra kendi hayatını hem de hiç farkında olmadan,

varoluşçu aşk, varolmaya da devam etsin

ve unutma;

yıllar usulca geçse de

seni de var edecek kendi kıskacında,

sonra onun gerçekliğini kendi gerçekliğin sanacaksın,

ağlamaların da başlayacak,

unutma, yaşlılar da çocuklar gibi sık sık ağlar,

varoluşçu aşk, kendi yoluna seni de katar,

aslında bir sürgündür o.