Birden açıldı deniz
Çünkü deniz bilmezdi geceyle gündüzü
Toprak anlamazdı kıyısında batan güneşi
Bir damla göz yaşına ömür biçen
Onca korku neye hasretti
Bulanık bir yaşamdı
Suyun aktığı kadar
Yol uzuyordu
Anlamsız bir yakamoz uzuyordu
Sen yol uzunluğuydun
Kimi zaman gölgeli uzaklarda
Bir karaltı gibi duran
Ah kömürden kara
Gözlerin uzuyordu
Mezarlara

Elleri yoktu ama
Beni sarmalayıp yakaladı o ses
Ey üç tarafı yalnızlıkla çevrili bahçem
İçinde bir gül yatar mezarı bilinmez
Bilinse o tek mevsimdir aslında
İnsan onca yaşamdan sonra nasıl anlamaz
Nasıl anlasın ki bir tutam bağ
Bir ölü
Birkaç dua
Kaç ömür ihsan edilmeli, kaç kurban
İki kişilik meseleye ve tek bir yalnızlığa
Kaç aşk edilmeli feda

Kendin kadar yanımsın
Yansımamda sen varken
Kalamam masadaki çatal bıçak çaresizliğiyle
Hiç yaslanılmamış bir dağ
Dokunulmamış bir su bulsam dahi
Neye yarar
Sadece içimde bir yangına çıra olan damar
Ne yeşilden nasibini alır
Ne de beni azade eden gönül anlar