tedirgin olduğunda hayattan
beni anladığına yor
göğüs kafesine tutsakmışsın aldanma
bakışlarımda sonsuzdur yerin
kuşların pike yaptığı o esmer gökyüzü
darılma
o senin değil benim gözlerimdi

kanardı
sözüm ona görme vakitlerin
bensizdi
yanardı benzin
ilgim sana esmerce gökleşirdi
parmakların acımasız birer yırtıcı kuş gagası
okşardın göz kapaklarımı
bir senin için kapardım gözlerimi hayata
bir de parmaklarının ihanette samimiyeti
yerdi bitirirdi gerçekliğimi
sarılma
o senin değil benim samimiyetimdi
senin ihanetine

tadını aldığın o gerçek zindan
yatınca dümdüz siyahlaşması kendine baktığının
benimse ölümdür seni izlediğim aynalar
aramıza bir kar denizi gelir serilirdi ya güya
üşüyen biz olmazdık damarlarımızda kan
bir tek bizi düşüncelerimiz dinlemezdi
yanılma
o senin değil benim gidişimdi
senin yalanına

demir paslanır çelik kırılırdı
su tükenir ateş sönerdi
bir bitmezdi gözlerine vuran günün en son anlamı
yüreğimde ete kemiğe bürünürdü hiçbir acıyı duymamak
bulamadığın kıyısı köşesi geride bırakmışlığının
ben değilim bana benzeyen bir başkası
yorulma
ben bende değilsem bu bendeki kim olası
o senin değil benim düşüşümdü
tek gerçeğim
kendimi unutmuşluğuma

bakardı
kapıya koşan çocuklar gibi isteklerim
birden özlemleşirdi
sensizdi
donardı aklım fikrim
ellerim sadece bana gündüzleşirdi
yüzsüzleşirdim
hayat kim olursa olsun çok dudaklı
başkasızlık buydu
gölgeleri saymakta ustalaşarak bırakmaktı
kenti

her şeyi bırakıp hissiz bir duvara adını yazmak
bir kentte olmayışının sözlük anlamıydı
ve ben
işi gücü bıraktım bu sensizlik kentinde
topladığım ip uçlarıyla öpüyorum her taşın alnını
darılma
özlemleşirse dünya
her taş alnın demekti
bu senin değil benim düğümlenişimdi
rüyasız bir yolculukta

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir