Bazenleri delirmenin eşiğinde,
Keman çalan birileri var.
Tellerin çaresiz eşliğinde,
Delirmeyi bekleyen birileri var.

Ruhumun kara kazanı birilerini yuttu.
Sıra başka bedenlerde,
Acımasız gözleriniz bir ruhu uyuttu.
Binlerce ruhun içerisinde.

Görebildiniz sefil olmayan hayatları,
İnsan neye açlık duyarmış, anladım.
Çöpe attınız yaşamdaki bayatları,
İnsan taze olanla yaşarmış, kavradım.

Mahlukların teki keder denizinde boğulur,
Çift olanı bir bağ bozumunda çürür.
Bazenleri tekliğin girdabında vurulur,
Düşünemeyenleri insanlığa yürür.

İki tarafta başka hayatlar, rengin sesi olur mu?
Alim renk körüdür, renkleri duyamaz.
Buzulların içinde yangınlar, alev serin olur mu?
Cahil meçhuldür, alevlerde soğuyamaz.

Deftersiz devirde birkaç atlı var.
Belki de kalemsiz deftere aldandılar.
Birkaç akilin yolları olunca dar,
Onlar da kabirlere oldular yâr.

Karanlık zihnimin efendisi, üşüştü kemanıma.
Birkaç tel ağlıyor durmaksızın,
Yaşamak neşenin efendisi, kavuştu yangınıma.
Bir ömür yanıyor durmaksızın.

Çözülüyor zihnim, olasılıkların dehlizinde.
Sen, beni mi gördün? Rüyada mıyım?
Ölüyor seslerim, kederlerin ahiretinde.
Ben, seni mi duydum? Yanacak mıyım?