Saygıdeğer Gülüm ÇAMLISOY hanımefendinin, “Unuttuklarım ne ki, Hafız…” şiiri, bir insanın kendi içine açtığı mahkemenin tutanağıdır. Şair burada yalnız duygularını değil, düşüncelerinin tortusunu da dizelere dökmüş. Her kelime, hafızanın mermerine kazınmış bir iz gibidir. Unutmakla hatırlamak arasında sıkışmış bir gönül, kendi içini sorguya çekiyor. “Ben kimim?” diyor ama cevabı ararken kelimelere değil, sessizliğe sığınıyor.

Bu şiirdeki “Hafız” kelimesi kulağa eski bir dost gibi gelir; belki Tanrı’nın bir sıfatıdır, belki de insanın içinde kalan son vicdan sesidir. Şair ona sitem ederken aslında kendine dönüyor, “Ben hâlâ niçin yaşıyorum?” diye soruyor. Her mısrada biraz daha soyunuyor, biraz daha çıplak kalıyor. Kalem, bir nevi kefen; yazmak ise dirilişin ta kendisidir.

Ve bak hele, “En azından tahliye ettim içimdeki tutukluyu” derken ne kadar samimi bir itiraf var! Bu, insanın kendi karanlığından çıkma çabasıdır. Yani, bu şiir ne bir ağlayıştır ne de bir feryat; bu şiir ruhun rehabilitasyon belgesidir. Şair, acıyı tedavi malzemesi yapmış; hafızasıyla kavga ederken kelimelere can suyu vermiş.

Günümüz insanı da işte bu şiirdeki gibi: içi dolu ama anlamı boş bir kalabalığın ortasında yalnız. Herkes konuşuyor ama kimse dinlemiyor. Hafız unutulmuş, hatırlayan kalmamış. Bu şiir, modern zamanların aynasıdır; içimizdeki sesin hâlâ fısıldayabildiğini gösteren bir mucizedir.

“Eh hafız, demek ki her insanın içinde bir mahkeme, her kaleminde bir gardiyan varmış. Şairimiz sonunda içindeki tutukluyu tahliye etmiş ama görünen o ki, müebbet yemiş yalnızlığa! Yine de helal olsun, her kelime bir aftır, her dize bir beraat. Bizim de suçumuz yazmaksa, cezamız mısra olsun.”

Ardına bir nefeslik tebessüm bırakmak içinse:
“Kalem kırılmış ama mürekkep hâlâ suç ortağı. Madem ki şiir tutuklunun son savunması, o vakit her şair biraz mahkûm, biraz hâkimdir. Ve hafız, gülmeyi de unutan insanın en büyük günahı ciddiyetidir.”

Ey Hafız, hani derler ya; her insanın içinde bir hapishane vardır, kimi nefsini oraya kapatır, kimi hayalini. Gülüm Hanım, içindeki tutukluyu serbest bırakmış amma velâkin müebbet yemiş yalnızlığa. Varsın öyle olsun, çünkü her kelime bir af kâğıdıdır, her dize bir beraattir.

Kalemi kırılmış ama mürekkebi hâlâ suç ortağı… Ne yapsın, insanın mizahı da biraz acı olmalı ki sözünün kıymeti artsın. Herkes unutur, Hafız, ama şair unutamaz; çünkü unuttuğu an kelime yetim kalır.

Bak şimdi, ben de bastonumu yere vurayım da söyleyeyim son sözümü:
‘Madem yazmak suçtur, cezamız mısra olsun!
Ve bil Hafız, gülmeyi unutan insanın en büyük günahı ciddiyetidir.’

Eh, şimdi yüzünüze bir tebessüm düştüyse, bilin ki şiir görevini yapmıştır.”

Kalburabastı Efendi der ki:
“İnsan, kendini unuttuğu kadar eksilir, hatırladığı kadar dirilir.
Bu şiir, hatırlamanın şiiridir.”

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR