Hangi gecenin karanlığı gidişin...
Hangi asrın saadeti sesin.
Hangi yolun yolcusu bu adımlar .
Şimdi kimsesizim bu sokaklarda.
Şimdi sessizce ağlıyor kaldırımlar.
Öylesine meftun ki kalemim yalnızlığa
Hüzünler bile bana gülümsüyor...
Sigaram , dumanıyla bulutları süslüyor.

Bu nasıl bir hayat, ölümler sahnesi?
Gün ortasında özlem, baharda kar tanesi?
Sen ki İsa nefesli , gönüller yeşili
Söyle bana bu bakışlar neyin tesiri.
Söyle bana niye böyle sessizim ?

Hangi sabahın doğuşu sensizdir,
Hangi kuşun sesiyle başlar günlerim.
Gündüzler olmuş , güneşler doğmuş sonbahara.
Bense kalmışım gül karası saçlarında

Sokak lambaları biliyor adımı,
Karanlıklar tanıyor yalnızlığımı .
Geceyle konuşsam, sesimi alır bulutlar
Ay susar, yıldızlarsa dinler beni
Karanlık, dostum olmuş artık,
Işığa dönmeyi unutuyorum...

Ey gönlümün yeşili,
Sen ki İsa nefesliydin,
Diriltirdin beni her dokunuşta,
Şimdi mezarım olmuş bu şehir.
Geriye dönmeyi unutuyorum..