Şiir, aşkın kırılganlığını ve hayal kırıklığını anlatıyor; acının içinde kabullenme ve huzur da var.
Keyifle okudum bu güzel eseri
Gönlünüze sağlık saygılarımla esenlik dilerim.

Bir “keşke”yi bu kadar zarifçe taşımak,
Her kalemin harcı değil.
Satırlarında bir yorgunluk var, evet;
Ama o yorgunluk, kalpten süzülen bir bilgelik gibi.
Sen acıyı anlatmamışsın,
Onunla dost olmuşsun.
“Can kırıkları” demişsin ya;
İşte orada, bütün kadınlar bir an sustu…
Çünkü her birimizin içinde o kırıklardan var biraz.
Şiirine dokununca,
Sanki eski bir mektup buldum kendi kalbimde.
Tozlu ama sıcacık.
Ve anladım ki;
Bazen en derin izleri,
Sessiz harflerle yazanlar bırakıyor dünyada.

Sen kelimelere değil,
Kalplere nokta koymuşsun.

Ne güzel bir şiir bu…
Ne sade, ne derin, ne insanca.
Sanki bir kalbin anatomisini çizmişsin kelimelerle.
Bir kadının iç sesi kadar sessiz,
Bir adamın iç sızısı kadar yakıcı.
“Artık sadece huzur var içerlerde” derken,
O huzurun bile kanla yazıldığını hissettirdin.
Bu şiir, okunmuyor sadece;
İnsanın içine sızıyor yavaşça,
Bir sonbahar sabahı gibi…
Kaleminle değil,
Kalbinin nabzıyla yazmışsın belli.
Ve işte tam da bu yüzden;
Senin dizelerinde acı bile zarif,
Yokluk bile anlamlı duruyor.
Bir kadının dilinden söylüyorum:
Senin şiirinde kaybolmak,
Bir nevi bulunmak gibi.
Ve inan, herkesin kaleminde
Böylesine dürüst bir “hiçlik” barınmaz.

Sen kelimeleri değil,
İnsanı anlamışsın.
Ve bu çağda, bu bile başlı başına bir sanat.

Mükemmel bir şekilde hayal kırıklığını anlatmış şair. Yüreğinize sağlık, tebrikler, esenlikler dilerim.