Akşam oluyor yine adımlıyorum gurbet sokaklarını
Keşke şiir tadında yaşamak istemeseydim bu hayatı

Tüm şiirlerini bile ceplerime doldurdum
Şiir oldu yaşantımın adı
Gecenin uykusuz karanlığında seni yazdım
Dönülmez sanırdım tekrar bıraktığım vatanıma
Burnumun direğinde bir sızlamayla andım geçenleri
Bir gelsen ; döndüğüm köşe başında gözlerini bulsam
Leylaklar olmasın, mavi güller olmasın ellerinde
Gözlerin yalnız, buluşsun gözlerimde

Bilir misin yalnızlığımın iç çekişlerini ?
Ben hala erişilmezliğindeyim umut çiçeklerinin
Durduramıyorum zamanı
Geceler karanlık, geceler yağmur kokar
Hayal aleminde koşarım isteklerime
Bu yalnızlık penceresinden bakarken
Mazi devreye girer... gözlerime dumanlı bir acıyı verirken
Durağı yok zamanın
Geçip gidiyor saçlarımdan uçuşan karların

Hep hazana rastlıyor duraklarım
Hüznü gecelerin şarkılarına sarıyorum
Sen gelmiyorsun...artık da gelmeyeceksin biliyorum
Yokluğun gözlerime mil gibi çekilmiş
Acıyor tüm hücrelerim... acıyor gözlerim
Aynalara küsüyor bakışlarım
Orada gözlerinin nemi vuruyor yüreğime

Günay Koçak

30. 09. 2025