Çıksın şu ayrılık, artık aradan,
Bana hep yanında kalmayı lütfet…
Yetsin çektiklerim, baht-ı karadan,
Bana hayattan haz almayı lütfet…

Güneşin baharı, ayın on dördü,
Gönül her ümidi, yüzünde gördü.
Maziye gömüp de, her türlü derdi,
Yüzüne baktıkça gülmeyi lütfet…

O yeşil gözleri, görünce gözüm,
Muhabbet közüyle, tutuştu özüm.
Aşkımı demeye, yetişmez sözüm,
Bir de vuslatına, dalmayı lütfet…

Hayalin düşünce, işte şurama,
Bende zerre kadar, neş’e arama.
Hasretle kanayan, gönül yarama,
Dizlerinde deva bulmayı lütfet…

Söyle insan niye erkekle dişi,
Hak neden zor kılsın kuluna işi.
Hakikat kılıp, gördüğüm düşü,
Bir dilim ekmeği bölmeyi lütfet…

Bilsen sensiz hayat ne kadar müşkül,
Kavrulan arzular, savrulur kül kül
Şu garip gönlümde, açıl da gül gül,
Bana da bülbülün olmayı lütfet…

Sana yanan yürek, ele yanar mı?
Yılların özlemi kolay söner mi?
Sevenler sözünden geri döner mi?
Bana kucağında ölmeyi lütfet…

Veli BOSTANCI