Yiğit isen önce, nefsini hakla,
Ele sövüp-saymak, işin kolayı…
Nefis perde koyar, mantığa-akla,
Düşeriz yanlışa, bundan dolayı…

Dünya nimetini, gaye addeden,
Mânâya geçmeli, kutsi haddeden.
Kurtarınca zaten, kalbi maddeden,
Gelse de fark etmez, şerrin alayı.

Arzular yanıltır, insanı bazı,
Koymazlar olalım, makule razı.
Gönülde sağduyu, elde terazi,
Akılla tartmalı, her bir olayı.

İblisin elinde, nefsâni tatlar,
Müşteri bulunca, üstüne atlar.
Zafer sevinciyle, gülmekten patlar,
İçten fethedince, bir kez kaleyi.

Sahte övgülere, yüz vermemeli,
Tevazu yurduna, güz ermemeli.
Sevginin üstüne, köz sermemeli,
Ebedi sürmeli, dostluk halayı.

İnsanlık, insanca, fikirle elbet,
Nimetler çoğalır, şükürle elbet.
Kulun Hakka bağı, zikirle elbet,
Takva ile parlar, kalbin kalayı.

Veli BOSTANCI