İki fitilde yanar, bizde fitne alevi,
Biri Türk-Kürt fitili, biri Sünni-Alevi.

Uygarlık yarışında, koşmak varken el ele,
Neden bitmez acaba, bir türlü bu velvele.

Kök bir yana, bin sene, etmiş bizi et-tırnak,
İzmir kadar bizimdir, Mardin, Hakkari, Şırnak.

Kime fayda sağlar ki, birbirimizi kırmak,
Aklın mantığın emri, kardeşliği haykırmak.

Daha kaç gül solacak, silahın gölgesinde,
Ne zaman yaz olacak, zemheri bölgesinde.

Ehli Beyt’e muhabbet, şahadetin gereği,
Dayanmaz Kerbela’ya, hiçbir insan yüreği.

On dört asırlık yara, kanasın mı böyle hep,
Çıkmaz mı her devirde, bir iki Ebu Lehep.

Yezit kan bulamışsa, o kopası eline,
Nasıl ortak olurum, de hele ameline.

Günahsız gönüllere, niye diken ekelim?
Kardeşliğin önüne, niye duvar çekelim?

Huzura duramazsak, eğer biz aynı safta,
Hoşgörü, sevgi-saygı, kalmaz mı yalnız lafta.

Cephelerde verdik de, hani omuz omuza,
Dar ettik siperleri, emperyalist domuza.

Şimdi, başka biçimde, oynanır aynı oyun,
Heyhat, bunu görmeyen, ya haindir ya koyun.

Nefsini karartmasın, sakın sahte övgüler,
Bil ki, bu halimize, hepsi de kıs kıs güler.

Çağdaş Cumhuriyette, her ses elbet duyulur,
Makul olan görüşe, er ya da geç uyulur.

Şu ay-yıldıza bir bak, var mı dünyada eşi?
O da bekler biz gibi, huzur denen güneşi.

Veli BOSTANCI