Yüzümden süzülen yaşlar dahi
Ezilip giden menekşelerin kalbinde
Karıştı toprağın içimsiz sularına
Kimliksiz sancıların içinde
Kimliksiz mezarlarım var artık


Yollar diyorum, yollar...
Geçip gitmeyi bir sancı eyledi yüreğime
Topuk seslerinde ezildi sesim
Sesinsizliğimin kimsesizliğinde
Kendi gölgemden bile habersizim


Hangi saate atsam yüreğimi
Çalıp geçti üzerimden zaman
Geç kalmışlığım geceye dalıp
Aktı gitti ayın solgun yüzünden
Öyle ki,
Z’aman bile unuttu beni diyorum zaman



Şiir demlerken ruhum şafak kızıllığında
Gün doğmadı yüzümün kıyısına
İsimsiz ağrılar bıraktı tenime
Başak sarısının gözyaşları
Kırık notalar aldı beni hüznün gecesine


Siyaha alışık bir sırnaşık oldu
Ellerimin şiire bükülen kıvrımları
Aktı gitti zaman kadere dem bulup
Peki ya sen?
Hangi hiçlikte kaldın?
Yüzümden aldığım bu yabancılıkla
Soramadım dilsiz zamana


Lanet gibi dilimdesin
Kahır gibi gecemde
Oysa demiştim kendime
Sus…
Söyleme…
Sevdiğini söyleme
Bilmek ne haddine
Söylemek ne haddime


Şimdi sökülen bir öksürükle
İlmek ilmek çekiyorsa ciğerini
Söylenme…
Demedim mi yüreğim
Seveceksen bizi ele verme!


Ve bildiğim
Benliğim senin adının sızladığı bir dilsiz
En büyük hakikate sığmayan
En büyük yalan



Sana ait olan ne varsa
Her bir harfini alıp yakıyorsam şimdi
Külleri dahi
Sana dair hiçbir şeyi hatırlatmasın diye



_beyhude