Bir kuş olmak isterdim,
Ne yel tanırdım ne fırtına,
Kanadımın umudu, gözümün tek süruru,
Bir tek yönüm olurdu: O da Kâbe’nin nuru…

Bir kuş olmak isterdim,
Çöl çöl geçer, kumlara inat uçardım,
Her kanat vuruşumda “Lebbeyk” diye haykırır,
Her nefesimde secdeye varırdım...

Ne su isterdi yüreğim,
ne serin bir gölge,
Bir damla rahmet yeterdi bana,
Yeter ki yaklaşayım Beytullah’a,
Uğruna olsamda ben bu candan,
Yeter ki göreyim o siyah örtüyü en yakından...

Bir kuş olmak isterdim,
Göğü delip geçer, meleklerle yarışırdım,
Rabbimin evine varmak için sabırla
çırpınırdım, çırpınırdım, çırpınırdım...

Belki bir gün konardım oraya,
Bir köşesine sessizce,
Sevinçten karışsın gözyaşlarım zemzeme,
Dua dua huzur insin,
Dua dua vuslat değsin yanıp duran kalbime...

Bir kuş olmak isterdim…
Yolun sonu Harem olsun diye,
Kanatlarım Kâbe’ye dokunsun diye,
Ve kalbim, sonsuza dek orada kalsın diye...

Abdurrahman Tümer