1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
134
Okunma
O bir yetimdi…
Yüreğinde kimsesizliğin izleri,
Ama göğsünde bütün insanlığın umudu vardı.
O bir öksüzdü…
Ama bütün öksüzlerin gözyaşını sileniydi...
Abdulmuttalib’in torunu,
Âmine’nin emaneti…
Hatice’nin kalbiydi,
En zor günde omuzuna yaslandığı huzuruydu.
O Rabbimizin Habibi,
Arş’ı titreten bir sevdaydı adı.
O ümmetin önderi,
Cahiliyenin karanlığında doğan ışığıydı.
O Mekke’nin solmayan gülü,
Taş kalpleri yumuşatan tebessümüydü.
Medine’nin özleneniydi,
Yanıp tutuşan her hasretin vuslatıydı...
O bir insandı…
Ama insanlığın en yücesiydi.
O bir kuldu…
Ama yaratılmışların en sevgilisiydi.
Adı anıldığında kalpler sükûn bulur,
Adı geçtiğinde gözler dolar…
Çünkü o, rahmetti âlemlere,
O, son peygamberdi…
O, Hz. Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) idi…
Abdurrahman Tümer
5.0
100% (4)
Cevap Yaz
