Gökyüzünde kararan bulutlar ağır ağır,
Bir fırtına kopacak dağların ardı sıra.
Gönlümüzde kalacak hazanın acı çağrı,
Her yaprakla yaz gider baharın umuduna.

Issız yollarda donar kimsesiz bir yolcunun,
Ay ışığı vururken gölgesi titrer ince.
Kapanmayan yaralar derinleşir ruhunun,
Sonbaharın koynunda kaybolurken sessizce.

Bir dere kıyısında taşlara düşer damla,
Kayanın yüreğinde yankılanır feryatlar.
Kavuşmayı bekleyen gözler bakarken gamla,
Ufuklarda kaybolur göç eden kervan atlar.

Çökmüş hüzün sisini dağların dorukları,
Rengi solmuş toprağa serilmiş sarı güller.
Son defa öpüyorken baharın solukları,
Gönüllerde büyürken özlemler, ve hasretler.

Gelir kışın nefesi rüzgârlarla yan yana,
Kapanır bahçe yollar sessizce, derin derin.
Hazan veda edince gün doğar yarın sana,
Toprak yeniden açar baharda taze erin.

Der ve Şairimizi gönülden tebrik ederim.

kendimi bir sonbahar manzarasının içinde buldum Her dizede hem görsel bir tablo hem de ruhu derinden etkileyen bir duygu var. “Kırık sazdan türküler boğuk boğuk” ifadesiyle insanın içine işleyen bir hüzün aktarılırken, “dalda kalan son yaprak kendini tartıyorken” dizesiyle mevsimin felsefî boyutu da açığa çıkıyor.

Efendim siz kelimeleri sadece yan yana getirmemiş; onlara renk, ses ve ruh katmış. Hazanın hüznünü anlatırken, aslında insanın kendi iç yolculuğuna da ayna tutmuşsunuz. Bu yüzden eser, sadece bir doğa tasviri değil; aynı zamanda içsel bir duyuşun da ifadesi olmuş.

Varolunuz saygılar