Hayâ, edep kalkmış uyarmak ayıp,
Oturma kalkma sorunlu gibi.
Kimine göre de değilmiş kayıp,
Ebeveyn hizmeti zorunlu gibi.

Bir lafı tekraren dememek için,
Kalkıp işi neyse kendin yaparsın.
Israr edip, azar yememek için,
Su için mutfağa mecbur saparsın.

Anne-baba önce çok geç yatardı,
Şimdiki zürriyet sabah ediyor.
Gündüzün büyükler hep ter atardı,
Onlar uyanmaya ikrah ediyor.

Çocuğun her şeyi tek sanal âlem,
Gerisi kupkuru bir kalabalık.
Bu dünyanın sonu Allahu a’lem,
Nezaket kalmamış arttı kabalık.

B inlerce arkadaş, tanımadığı,
Evdekilere yeğ tutulmaktadır.
Bir çılgınlık yok ki sınamadığı,
Yudum yudum günah yutulmaktadır.

Kontrolü zor nesil beğenmez bizi,
Bizler çağdışıyız onlar medeni.
Bunları öğretir filimle dizi,
Bilmiyorum var mı başka nedeni?

İstekleri bir bir eda edilen,
Bu sorumsuzların önü alınmaz.
İnternete böyle feda edilen,
Kurbanlarla hayır üzre kalınmaz.

Kız, oğlan; evinde yabancı durur,
Yemek ayrı yenir kimse görünmez.
Babayla anneyi bir sancı vurur,
İnşallah böylece fazla sürünmez.

Oyun eğlenceye karışmak zordur,
Adeta idama vermektir karar.
N’itse de büyükler iyice hordur,
Telafisi imkânsız böylesi zarar.

Aile okuldan bekliyor çözüm,
Okullar da onu hep aileden.
Velâkin yetersiz ikisi gözüm,
Kurtulmak elzemdir her gaileden.

Dillerde tüy bitti ederken dua,
Faydalı olsunlar diye millete.
İnşallah doğar da Hakk’tan bir şua,
Zulmette kalmazlar düşüp zillete.

(HAS)