Son Çiğ Damlası



yolları tutmuşsun gözlerinin kaçamaklarıyla
attığım her adımda çiğniyorum ezip geçiyorum
bakışlarının anlamını kendime rağmen
“sen” sularını terk ederek yakışıklı bir sonla
seni anlamadığım kadar sevdimdi incitmeden
benden esirgediğin orta halli anlamlarınla
tutkularının zehirli atıklarını törpülerken güneşsiz
sokaklarıma doluşmuş kapı önü yalnızlıklarında
bıraktım saksıdaki çiçeğin ellerime bıraktığı
son çiğ damlasını

masumdu
yol kenarlarında yarınları düşleyen
oyunun hep dışında kalmışlıklar
ayva tüyleriyle çipil bakışlı bir çocuğun
özlemleriyle büyüttüğü bu sıra dışılık
her şeyi sıradanlaştıran bir aşk da değil aslında
aşkın kendi sıradanlıktı ne istediğini bilmeyen
ne dediğini bilmeyen bir basitlik örneği
güneşin batışına bakmamanın olmazları gibi

kendimi aklayamam dışındaydım
sessiz bir balkonda dünyayı düşünmenin
içine atıldığım sokakları yaraladım
hırpaladım camlara dolaşan ölümsüzlüğe bakmaları
zamanı harcayan kurşun bendim koşuşlarımda
balistik raporumda öyküleşmeyişimizin çok öncelerde kalmışlığı
sığlık bu
tellere konan kumruların sorgusuz katliamı
kırmadan incitmeden
gömmemeliyim kendimi kendime

bana bakmayan şu not:

öykündüğümüz
yıllar öncesinin akşam üzerine yüz tutmuş
küçük bir kentin kendi kabuğuna çekilmişliğiydi
sobamızdan başka dost bilmezdik kış uzun değildi
suç sanılmazdı akşam bulutlarına bakan kendini unutmuş
şarkısız kalmama tutkumuz kırmızısı mutlaka bol

geçmişimin tüm izlerinin sana bakan yanının notu:

hani yapraklardan göremezdik önümüzü
yükseklerden ışırdı hayat o küçük şehirde
dağ dağa yol yola benzemezdi biz adama
öpüşmeye sıkışırdık kederimize bile aldırmazdık
boynumuzu bükmezdi hiç bir şeye aldırmamak
özlemeye daha o zamandan hazırlanırdık birbirimizi
gün geldi yapraklarınüşüyen o sarı aydınlığı da terk etti
düşünmeden yankısızlığa düşen mecburiyetlerimizi
ağaçların bize susuşu bol kemanlı bir sustalıydı
ince ince doğrayacak yıllarımızı…

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.