Dünle övünmek boş

Dünle çok oyalanırsan, bugünü kaçırırsın,
Kalbin önünde perde, içinde karışırsın.
Bir hatırayla başlar, yavaşça sararırsın,
Oysa geçmişin yüküyle, ileriye varılmaz ki.

Dün ne yaşandıysa oldu, artık senden geçmiştir,
Her iz biraz iz bırakır, ama hepsi bitmiştir.
Kimi yanlıştan öğrenir, kimi tekrar etmiştir,
Ama yol hep öne gider, göz geride kalmaz ki.

Dünle barış, düşman değil, yaşanmış bir ders gibi,
İyiyse şükret, kötüyse bırak gitsin sessizce.
Sorgulamak değil artık, yaşamak gerek sade,
Kapanmayan bir defterle, yeni sayfa açılmaz ki.

Dünle kavga eden kalp, bugünü sevemez hiç,
Her ne olduysa oldu, artık içinden geçip git.
Zamana inat eden ruh, kendini hep yorar bit bit,
Affetmeden kendini, gerçek huzur bulunmaz ki.

Dünle gelen gölgeler, bazen ışığı örter,
Ama bil ki güneş doğar, kalp isterse gösterir.
Kapanan kapılar olur, ama yol hep ilerler,
Bir vedayla bitmeyen, nice umut yazılmaz mı?

Dünle düşülen yerden, kalkmak bir şeref olur,
Aynı çukurdan geçmek, bilene bir yol olur.
Ağlamaktan utanma, içten gelen durulur,
Gözyaşı bazen sessiz, bazen dua sayılmaz mı?

Dünle geçen bir ömür, eksik kalır yarında,
Kalbin gerideyse hâlâ, ne işin var yolunda?
İleriye bakan göz, geçmişi taşır mı sandın?
Taşıyamazsın hep yük, omuzun da yorulmaz mı?

Dünle yan yana durmaz, geleceğin düşleri,
Bırak, dünde kalsın artık, kırık dökük hisleri.
Bugün sana bir armağan, sakın yitirme yeri,
Kıymet bilen bir kalp var, zamanı durdurmaz mı?

Dünle övünmek boştur, bugün yürek ister hep,
Geçmiş övgüyle doluysa, şimdi niye eksik hep?
Kalbin hak ettiği şey, geçmişten daha serbest,
Dünü affeden biri, kendini kandırmaz ki.

Dünle vedalaş artık, göz kırp bugünün yüzüne,
Geçmişi taşıyan yük, bağ olur kendi özüne.
Şimdi senle başlayan yol, çıkar en derin söze,
Gönül daralır bazen, ama yürek susmaz ki.

Hakkı kalabalık