Yapmak istesen yapılacak çok iş var.
Çamaşır makinesi boşaltılacak mesela; iç çamaşırları bir yere, üst çamaşırlar ayrı bir yere.
birbirleriyle geçinemiyorlar
Çıpak dolaşsak hiç gerek kalmazdı.
Tavanda örümcek var, öldürülmeli.
Örümcek yiyen bir canlı beslesek mi ki, onun da ayrı bir derdi vardır şimdi.
Mesela hindiler tavukların gözünü gagalıyor; büyükçe bir hindievi yapmak gerek.
Belki ben de tünerim tünekliklere.

Yapmak istesen yapılacak çok iş var.
İki üç sene kendimi hücreye kapatmalıyım, belki kafamdakiler boşalır, klasördeki dosyalar biter.
Birini kırdım, özür dilemeliyim, çok geç olmadan.
Beni çok seven yeğenimin doğum gününü kaçırmışım; süprizler içinden süpriz “beğen” tuşuyla gönlünü almalıyım.
Tüh, gece yarısı anasına satayım.
Kümesin kapılarını açık unutmuşum, kapatmalıyım.
Sansarlar ne çıyandır, boğazlar durur tüm insanlığı…
Çarpım tablosunu öğrenemeyen çocukları çalıştırmalı.
Annemin diz ağrılarına bir çare bulmalıyım; kuru soğan iyi gelir mi acaba?
Hastanelerden o da benden bıktım, üfürükçüler iş görür mü?

Yapmak istesen yapılacak çok iş var.
Yapmasam ne olur, diye soruyorum kendime.
Mesela kafamı kessem düşünmekten kurtulur muyum acaba?
“Bir ben var benden içeri.”
İçimdeki beni bulup çıkarabilir miyim o zaman?
Boğazlıyabilir miyim"
"Ulan sen ne yapıyorsun çakal, beni oradan oraya sürüklüyorsun"

Köprüler, kavşaklar, yavşaklar ne zaman son bulacak?
İnsan ne zaman özgür olmayı öğrenecek?
Bilmiyorum, yapılacak çok iş var.
Sıkıntıdan ölmeden yapmalıyım.
Yapmasam üzülürüm sonra:
Çamaşırlar kokar, çocuklar ölür, çok tavuk kör, topal telef olur.
Falan filan.
Kıçını kaldır Ökkeş, kümesin kapılarını kapat.
Yoksa büyük sıkıntı.