ELİF

Elif…
Elif gibiyim.

Dimdik duruyorum karşında.

Boyun bükmeden.
Eğilip bükülmeden.
İlk harf,
ilk kelime,
ilk okunuşum gözlerinin
kömür karasında.
Bir yanım hayat.
Bir yanım yarın.

Bir yanım umut.
Bir yanım acı.
Kabahat değilim!
Kusur hiç!
Seçilmişim,
milyonlar içinde tekim.
Elif’im ben…
Dimdik ayakta.

Önündeyim her şeyin.

Karşılıyorum üstüme üstüme gelenleri.

Geri adım atmadan.
Sarsılmadan.
Yara almadan.
Ayaktayım gör bak!
Dimdik Elif’im.

İlk kelime.
İlk hece.
İlk nefes.
Biliyorum,
ben sende gerçeğim.

Sen bende sır.
Ben sende hakikatim.
Sen bende ses.
Elif’im ben!
Elif!
Elif!
Elif!

Ey dünya!
Beni iyi dinle.

Ben yalnızca bir harf değilim.

Ben bir yürüyüşüm.

Ben bir direnişim.
Ben bir haykırışım.
Ben doğdum Elif diye.

Ben sustum Elif diye.

Ben sevdim Elif diye.

Ben direndim Elif diye.
Her düştüğümde,

Elif gibi kalktım.
Her kırıldığımda,

Elif gibi toparlandım.
Her sustuğumda,

Elif gibi haykırdım.
Elif,
başlangıçtır.

Elif,
sonsuzluktur.

Elif,
Allah’ın ilk harfidir.

Birliğin adı,
tevhidin işareti.
Benim duruşum da öyle!
Tek,
sade,
dimdik!

Ey zaman!
Ey insan!
Ey hayat!
Benim adım Elif’tir!

Benim yolum Elif’tir!
Benim nefesim Elif’tir!
Elif,
aşkın ilk hecesi.

Elif,
ölümün son sessizliği.

Elif,
ümidin en dik duruşu.

Elif,
insanın kendiyle savaşı.
Ben seçilmişim.

Milyonlar içinde tekim.

WVe biliyorum:

Her insanın içinde bir Elif gizli.

Her insanın içinde dimdik duran bir hakikat var.
Sen düştüğünde kaldıran,
Sen sustuğunda konuşturan,

Sen korktuğunda direndiren…

O senin Elif’indir!

Ve ben…
Ve ben…
Ve ben…

Her şeyin sonunda,
yine dimdik Elif’im.

Yıkılmam!
Kırılmam!
Dağılmam!
Çünkü Elif’im!
Şairin kaleminden düşen her mısra,

Elif gibi ayakta.

Elif gibi dimdik.

Elif gibi sonsuz!
Hüseyin Erdinç